Oma Malchen hett sik vörnoahm’, ok ens in de niege Schönheetsfarm to föhrn, de nu in de Stadt upmoakt hett. Ehr Noahwersche Lene Kröger dä dit ok moaken un het all sön schieret Gesicht kreegen.
As Opa Fritz met sien Enkel noan Markt wull, verkünn se, detts ok met in de Stadt föhrt. Up’n Wäch kiekt sik Oma Malchen ümmer um. Et wier ehr n’ bäten schanierlich, as ollet Wiew noa up Schönheet to moaken.
As se nu up de Farm ankoam’ is, dä de Fru, de doar vör de Schönheet zustännig is, all twee Wiewers in de Mache hemm’. Halw nackich un inschmeert met sonne witte Pampe lägens up de Pritsche.
„Mien Gott“, dacht de Oma, „wenn ick blot all werrer heel rut wier ut düsset Kabuff. Wat moakt Een nich allens för siene Schönheet!“ Opa ward awer kieken, met dett niege Gesicht würr ehr de viellecht goar nich mier kenn’. De Ollsch hett bi de Prozedur Bloot un Woter schwitzt. Ümmer hetts dacht, ehr letzte Stunn’ hett schloag’n. Bannig düer is ett ok noa wor’n.
As Oma Malchen ferrig woar un in dett Marktgetümmel Opa un ehrn Enkelsöhn funn’ hett, hemm’ de all een ärgerlichet Gesicht moakt. „Wo büst do so lang’ west, wi mütten ton’ Bus“, towt Opa. Oma kiekt ganz äwelnähmsch un verklickert em, dett’s in de Schönheetsfarm west ist, un sowat duert siene Tied.
Opa, de ümmer noa fünsch is, un de sik all in’ Drapp sett’ har, wull Oma ’n Ding verpassen und röppt lut öwern Markt: „Un warüm hemm’s di doar dunn nich rannoah’m?“ Annemarie Ostermeier