Wenn de Doog körter warrn, dat Loof an de Bööm farvig, denn duert dat nich mehr lang un dat is bald Wiehnachten. Mit’n veerten Sünndag vör Wiehnacht fangt de Adventstied an, dat is ok de Anfang von’n Karkenjohr. Dat is de schöne Tied der Vorfreid, vörbereiten un besinnen op Wiehnachten – „Das Fest der Geburt Jesu“. Wi schölen de Tied nütten un uns freun op de groot op uns tokomen „Ankunft“. Jeder Minsch kann dat, wenn he will, sik inwennig dorop instelln, wenn he blots glöövt. Dat is freewillig un kost keen Geld.
Dat Schönste för de Kinner is dat Uphangen von de Adventskalenners. De Kalenner wiest, wo lang dat noch duurt bit Hiligavend. De Adventskranz mit veer Lichter draff nich fehlen. För de Kinner gifft dat den Nikolausdag – an’n sößten Christmoond. Dann stellt se ehr Schoh un Stevel op’t Finsterbrett orrer na buten. De Nikolaus leggt dor över Nacht lüttje Geschenke rin. Dat gifft uk Öllern, de ehr Schoh dorneben stelln.
Schön kommodig inne Familie warrt de Adventssünndag eerst, wenn’t namiddags Adventskaffee gifft. Denn brenn’n de Lichter an’n Adventskranz un buten ward dat langsam düster. Man singt tosomen Leeder orrer hört sik Wiehnachtsleeder an, dorto smeckt Bruunkooken goot. Veele Wahnstuvens sind smuck utstaffeert, dat paßt goot in disse Vörwiehnachtstied.
De anfungen Wunschzeddels mit lüttje un grote Drööm warrn fardig schreven. Nu kann jedereen sik freien op Wiehnachten.
A. Müllenberg