Wo een Buckmöll steiht
Mit Flögel, de de Wind rümdreiht
Un wo upp saf’ge Wiesen weid’n de Köh,
Wo so wunnerschön
Kirschbohm un Flerrer blöhn
Un melkt wärd mit groote Möh’
Vull de Emmer bet an Rand:
Da ligt mien Heimatdörp in’t schöne Prignitzland.
Wo in Morgendau
De Voss slickt dörch Feld un Au
Un sich bemöht üm de Höhner,
Wo de Kuckuck röppt,
De Jäger den Rehbuck dröppt
Un sien Hund lockt: “Kumm doch, mien Schöner!“
Bet he werrer fast is an Band:
Da ligt mien Heimatdörp in’t schöne Prignitzland.
Wo mien Weeg hett stohn
Mien leew Öllern ut un in sünd gohn
To Wiehnachten uns mit Geschenk’ beschert.
Wo ick mien Hos toräten
As ick upp d’ Schoolbank säten,
Dat Räken un Schriewen hew lehrt
Un stohn müsst inne Eck an d’ Wand:
Da ligt mien Heimatdörp in’t schöne Prignitzland.
Wo jerer plattdütsch snackt,
De Buersfrau ehr Brot gor backt,
Un sülwst is Bäckermeister un Geselln,
Wo noh’n irdschen Kummer
De Urgrotöllern liggn in deepen Schlummer,
Wo se dähn all mit kräftig Päär bestelln
Johr in, Johr ut ehr Land un Sand:
Da ligt mien Heimatdörp in’t schöne Prignitzland.
Wo Rogg’n wärd säächt,
De Hawer wärd määcht,
Un de Austers de Garben tobind’n,
Wo de Kohlröben sackt,
Härwsttieds de Tüffeln rackt,
Un de Fraunslür Flass un Häär uppspinn’
Un wäb’n Hanndöker mit ’ne bunte Kant:
Da ligt mien Heimatdörp in’t schöne Prignitzland.
Ernst Lindenberg, Freinsteen (ELF), 1928