Oll Mudder Möllern, de is krank.
Se sitt in’d Stuw upp’d Owenbank
un quarrt so liesen för sick henn:
„Herr Gott, nu geiht’t woll bald to Enn.“
Schuld an ehr Krankheet hätt Fritz Schult.
De dömlich Kierl hätt von ehr wullt,
se sull upp’d Feld mit rutergoahn
un künn da ok een bäten doahn.
He har sönn Arbeet noa för ehr.
Bät’n Bloatt awhacken wär nich schwer.
Oll Möllersch hätt vör Schreck nischt seggt,
is rinnergoahn un hätt sick leggt.
Lang öwers is’s in’d Bett nich bläwen.
De Neilichkeit hät’s ruterdräwen.
Hinner’t Gardin stoahn un luern mütt se,
mütt Tüffel telln un Röwenfuhrn.
Ow völ noaht Feld met rutergoahn
un ow de Lüd da ok wat doahn.
Se güng nich rut, daet stünn ganz fest.
Se stellt sick krank; daet wär daet Best.
Nu möks an’d Owendbrot sick ran.
Fiew Ier schleit’s sick in de Pann,
Pund Speck dato un halw Pund Wost,
daet is de richtige Krankenkost.
Poar gode Konjak hinnerher,
denn föhlt se keene Wehdoag mehr.
As se sick nu so stärken deit
kloppt een an’d Dör. Oll Mudder Scheit
kümmt ielig rinn un seggt man bloß:
„Du, Möllersch, in’n Krog is hüt wat los.
De Erntehelpers all tosoam
wulln moaken doer een grot Tam-Tam
met Danzmusik un Kabarett.
Mien Lottchen seggt, de Lüd wärn nett
un da wär ganz gewiss wat los.
Nu will ick di man froagen bloß,
ow du nich ok bät’n mitkoam wist,
weil du doch ok för sowat bist.“
Oll Mudder Möllern hätt daet hürt.
Ehr Krankheet hätt ehr nich mehr rührt.
Flink treckt se sick ehr Sünndach’sch öwer
Un rennt denn mit noan Dörpkrog röwer.
Wat wär daet schön. Oll Möllersch lacht.
An’d Krankspöln hät se nich mehr dacht.
Up eenmoal steiht Fritz Schult in’n Soal
un röppt ganz lut: „Nu spölt doch moal
een Extradanz för eene Doam,
de morgens noch ganz krumm un loahm
un owends werrer kerngesund!“
„Du“, krächzt Oll Möllersch, „holl dien Mund!
Wenn du sönn Wehdoag härst wie ick,
denn güngst du nicht to Danzmusik.“
Ernst Stadtkus