Wunnerliche Lüd het dat all to alle Tiden gäwen. Dat is hüttodoags noch nich een bäten änners.
Un wunnerliche Lüd sterwen woll ook in Tokunft nich ut. As Bispöll mücht ick hier moal een Geschicht upschriewen, de vör lange Tied passeert ist:
In een lütten Katen an d’ Enn van dat Dörp woahnten Blomdoals, Willem un siene Fru Minna. Völ harn se nich intokoam’, dat bäten Geld reekte nie. Blot se wärn dat nich änners gewohnt, und darüm met sick un de Welt tofräden.
Willem bunn Bessen un moakte Körw. Minna har een poar Höhner, öhre Zick un den Goarden. Ton Läwen har dat ümmer utreikt, un mehr verlangten se ook nich. Se harn ne lütte Kök met een Rokfang, öhre Stuv met een Disch, dato een poar Stöhl. Danäben noch ne lütte Koamer met een Tweeschloeperbett un een groden Strohsack.
Dat wär woll ümmer so bläwen, wenn den Dörpschulten siene Else nich heiroa’t un ne neie Utstüer kregn har. So bröcht Else öhr Sofa, wat noch ganz god wier, to de beiden ollen Lüd. Na, erst freuten de sick ja, dat de Stuv bi öhr nu so schön utsah. Blot de Striet löt nich lang up sick töwen. Se wurn sick nich eenig, wer nu up dat Sofa liggen sollt. Minna kem jetzt öfter ut öhren Goarden int Hus, blot üm to sehn, ow woll Willem nich up dat Sofa leeg, un se leggte sick denn woll to gern ook ’ne Stunn’ hen. Un Willem dacht ebenso, oft leggte he sien Arbeit ut de Hand un woll weeten, ow Minna sick nich up d’ Sofa torücktreckt har.
So gäw dat twischen de beiden ümmer öfter Striet, un se muhlten un kieken sick de halwe Woch nich an. An een Dag wär Willem de Kroam över, un he säg to Minna: „Wi hem solang ohn dat olle Sofa läwt un hem uns verdroagen un nu hem wi ümmer Zank un Striet darüm. Wi willn dat olle Ding man werrer wegbrengen. „So foat’ten se beid dat Sofa, jeder an een Siet, un bröchten et na de Kieskuhl, höllen een Striekholt da unner un verbrennten dat „gode Stück“. Denn güngen se beid werrer indrächtig na Hus un läwten wie fröher tofreden in öhr Kat. Grund to strieden harn se ja nu nich mehr. Un wenn se nich storwen sind, dänn läwen de beid hüt noch.
Upschreewen vun Heinz Müller