Elsi hett wie jedet Johr ehr Ferien werrer bi Oma up’t Dörp verläwt. Et dä ehr gefall’n, met Hund un Katt rümmertospöln, de Höhnerier owends ut’n Stall intosammeln un in Goorn de söten Beern to plücken. Männig Dag was de lütte Deern awer ut Rand un Band. Oma kunn sik dat Muul fusselig räden, awer se dä nich hürn. „Do, Elsi“, sä Oma, as de Lütt et werrer moal to dull dräwen hett, „wenn do nich up mi hürst, kümmt de böse Wulf un schnappt di wech, as bi Rotkäppchen“. „Ach Oma“, röpp de Krabbe, „Bange moaken is nich, do weetst doch, toierst har de Wulf de Oma fräten!“
Een annermoal föhrt Elsi in de Schoolferien met ehr Oma in’n Urlaub. In de Iesenboahn kiekt de Lütt all de Minschen an, de doar up de Bänk sitten.
Up eenmoal röppt se lut: „Oma, kiek moal doar, de Mann hett jo keen Hoar mier up sien Kopp!“ „Holl dien Mul, Elsi“, röppt Oma, „de Mann künn di hürn!“ „Na, worüm denn nich, orrer weet he det noa nich?”, fröcht Elsi verbiestert.
Lina un ehr beeden Bröder sün in de Schoolferien bi Oma un Opa up’t Dörp.
De Ollendeelers hemm ehr Waschkök to een ganz modernet Bad umbu’n loaten. De Bojewann was ganz grot un ’n bäten in de Ierd affsenkt. Junge, dat wier wat för de Kinner. Se hemm alltohop in de Wann’ Platz hat. Ens an Dag was een groten Krach to hürn ut de Bojestuw. De lütte Diern har bannig schriegen. As Oma dorto kom’ is, sä de Lütt: „De Bengels wulln mi nich metspöln loaten“. „Un worüm nich?“, fröch Oma. „Nee“, sä Karlemann, „wi spöln U-Boot un Lina hett keen Seihrohr.“
Een annermoal hemm de Dree werrer tosoam’ inne grote Wann seten. Up eenmoal was Oma van een ludet Gebröll upschreckt. „Wat moakt ehr doar, Kinner, wat sall dett Geschrei?“, röppt se. „Wi spöln Schiffsunnergang“, kreiht de Öllste van de Bengels „un Lina will nich versupen.“
Schultens Martin wär inne Ferien ok bi Oma un Opa up’t Dörp to Besök. Det hett em fall’n, he har met de Bengels ut de Nawerschaft düchtig rümmertowt un Oma’s kleen Hus männigmoal upp’n Kopp stöllt. As de Tied nu üm wier un Vadder em werrer affholt hett, sä he to em: „Na, mien Jung, nu freust di woll, det de School werrer angeiht un do noahus kümmst?“
„Nee“, stött de Lütt lut rut, „ick nich, awer Oma!“
Annemarie Ostermeier