Dree Handwerksburschen riesten mol
dörch de Prignitz, von Berlin no Hamburg dol.
Se ging’n vörgnügt von Dörp to Dörp so wieder
un sung’n ehr lustige Wanderlieder.
In de Dörper där’n se’t so utnutzen,
dat se ging’n öfter Klinkenputzen.
De erst, dat där een Hellen sien,
dat wär een Handwerker ut Berlin,
de tweet, de wär jo ok wat fein,
de wär dor hinn’n ut Köln am Rhein.
De dritt, dat wär een Hamburger wesen,
dor har he sien Handwerk lehrt un schriewen un lesen.
Un as se nu vör Perlberg gingen,
där’n se werrer een lustig Lied sich singen.
Se wär’n noch mitten mang dat singen,
da där ne wunnerschöne Piep dorlägen.
As se de Piep sick nu beseegen,
hemm’n se sick fortst dat strieden kregen.
Een jeder wull dat Ding för sich,
de Stried, de har keen Ende nich.
So as dat ja bi sowat is,
de Fründschaft kreeg een groten Riss.
De Berliner seggt, „hört mienen Rot,
wi gohn no’n Perlberger Magistrot
un dohn de Burgemester bitten
dat he mol to Gericht sall sitten.
Un weckern he de Piep tosproken,
de sall se denn noher ok roken.“
Dor wärn se all mit inverstohn,
un sünd denn fortst no’t Rothus gohn.
De Burgemester wär een weiser Mann,
he füng de Sok ganz richtig an.
He seggt to den, de ut Berlin:
„Wat deist du denn för’n Landsmann sien?“
„Herr Rat, ick bin een Berliner Kind,
so wie alle echten Berliner sind.“
„Is got, nu segg du mol swinn,
wo denn dien Kinnerweg hett stünn?“
„Herr Rat, ich bin ein Kölnisch Jung“,
„Ist got, ick weet genung.“
He seggt to den dritten: “Wo bist du denn her?“
„Herr Rot, ick bin een Hamburger.“
„So Burschen, nu wär’n wi so wied,
de Hamburger, de kriegt de Piep!
Dat sünd hier in de Prignitz ewig wohre Soken,
Kinner un Jungs, de derf’n nich roken.“
Ludwig Lemberg