Un wedder is een Johr vergah’n,
wat löppt de Tiet, so seggt de een,
he harr so giern ehr hollen mücht,
weil Glück un Sägen se em bröcht,
wat sliekt de Tiet, so seggt de anner,
vör em harrs väle leege Dag
un Not noch bröcht tau Alldagsplag,
dat wier nu endlich oewerstahn.
Nu steiht dat Nieg’ Johr vör de Dör,
wat ward dat schön, so seggt de een.
De Taukunft winkt so hell un klor,
dat Läben dücht em wunnerbor.
„Wo ward dat blot“, so seggt de anner,
em schuddert un em bangt un grugt,
wiel he dat Schicksal nich miehr trugt,
wat harr dat ditmal mit em vör?
Ik rad’ di Fründ un Kamerad,
makt as de ierst, denn sasst mal seih’n!
Kiek frie un frank in’t Taukunftsjohr,
sorg Di nich dull üm griese Hoor,
makt as de „een“, nich as de „anner“,
bug up den Herrgott un up Di,
makt Di von unnütz Sorgen frie
un gah mit Maut an frische Dat!
Walter Herholz