Et läwte mol in een Dörp eene grode Familie. De warn arm un riek togliek. Arm warn se, weil se keen Geld harrn. Un riek, weil se tein schmucke, gesunne Jungs un Dierns besatn.
De all dörch d’ Läwen to brengn, kost’te ne Menge Möh, denn Unnerstützung, wie dat hüt Mod is, kennten de Lüd in fröhere Tieden nicht. Da mussten de Öllern oft bet in de deepe Nacht arbeiden. Un et musst överall spart wer’n. Den Dag lang wurn ut düssen Grund Höltentüffeln antreckt. De höllen, wenn et god güng, een Johr dörch. Un abends treckte jedwereen een Poor Schlarben (Schlappen, Pantoffeln) över de Fäut, sülwstmokte, versteiht sick.
Fröher har ok nich jedet Kind sien Bett. Twee or dree Krabben mussten in een Bett schlopen. De legen dor as de Hierings, oft nooch ok krummduppelt, da, wo grod de beste Platz wier. Un de „Ordnung“ war grod vör unsen Grotvadder dat Schlimme. He har nämlich de Upgaw, jeden Abend to tell’n, ob se woll ok all in de Bedden wiern. He mök dat för de Öllern, denn Vadder un Mudder harrn buten immer wat to beschicken. Nu har sick aber uns Opa eene ganz klauke Tell-Method utdacht, van de he övertügt wär, dat he damet an besten to Rand komen würd. He verlangte nämlich van siene völen Enkels, de Schlarben paarwies vör de Kamerdör to stelln. So brukte he blots dörchtelln, dann wusst he, ow se würklich all in öhrn Kahn liggen.
Ja, sowiet, so good. Nu is et aber eenmol passeert, dat blots nägen Paar Schlarben vör de Kamerdör stunn’. He tellte un tellte immer werrer, doch et wurd’n dadörch nich miehr. Een Paar fählte, twee Schlarben warn to wenig. Grotvadder war ganz upregt. Toletzt kunn he kum noch telln vör Vertwieflung ...
Da kam’n de Öllern endlich van de Arbeit torück in’d Hus. Se mussten ok glieks telln. Doch et bleew bi nägen Paar. De Mutter wurd all ganz schweetich, un se fung an to rohrn: „Da is wat Schlimmet passeert, gewiss is een van unse Kinner bi’d Spöln in’n Diek falln. Wi mütt’n up’n schnellsten Weg hen bi’n Schandarm un Hülp holn! Dat Unglück hem wi nich verdeent. Hülp! Hülp!” Dabi treckte se öhrn Vadder met rut na buten. Binah warn se all rut ut de Stuw, da güng de Kammerdör up, un de Lüttst van de Blagen käm anloopen: „Grotvadder, Grotvadder, stell di dat vör, Fritzing is met de Schlarben to Bett gohn! Den hau man, ehr he inschlöppt, ornlich den Hinnersten vull!“
Upschrewen van