Leewe Plattfrünn! Hermann Graebke hett een von siene Riemel-Bökers „Kamellen un Hunnenblömer“ nennt. Kamell, dat weeten all de lütten Blagen, de wasst up´n Acker un in de Wischen. De Tee is gesund un helpt bi Bukwehdaag.
Awers wat sünd nu de Hunnenblömer? De Hunnenblom heet ok Hundskamille un süht bald so ut as de echte Kamell. De is also de „falsche Fuffziger“ unner de Kamellen. Dor mütt een bie’d Plücken uppassen. Se is woll nich giftig, awers för’n Buk un för’n Kopp is de nich so good. So wat hett Graebke woll ok meent in sien Gedicht.
Leewe Gröte von’n Wittstocker KlöndischA. Müllenberg Sünd Hunnenblömer mangAll Johr in’n Sommer, wenn de Sünn
ganz hoch an Herrgotts Himmel stünn,
säd Mudder: „Mien leew Söhn,
upstunns blöhn de Kamellen schön.
Plück mi doch weck de Fohren lang;
denn uns künn werden eener krank.-
Doch Jung, sünd Hunnenblömer mang.“
As ik ton Mann ranwussen wär,
un all Doog ik har Verkehr
mit rieke un mit fiene Herrn,
säd Mutter oft: „Wat soll dat werd’n?
Dien Fründ’n, de hemm’n woll hohen Rang,
un all ehr Noms hemm’n goden Klang
un doch - sünd Hunnenblömer mang.“
Mol, as ik set an Mudders Sied,
säd se so lew: „Mien Jung, werd Tied,
dat du in d’ Hus di holst een Fru.
Glöw mi, ik sterw süs nich in Ruh!
Kik nich up Geld, kik nich up Rang,
kik up dat Herz, ob dat is blank.
Mien Söhn, sünd Hunnenblömer mang.“
As letzt bi eenen Fründ ik wär
un in de Stuw sprüng froh ümher
een grot un hübsche Kinnerschor,
säd ick: „Sonn Glück, lew Fründ, is ror!“
Da löpt een Thron de Back em lang,
un he kek dol so weh un bang
un süfzt: „Sünd Hunnenblömer mang.“
Ik bün nu olt un denk oft dran,
dat ik bald kom da boben an,
wo arm un riek un dumm un klok
mütt hen – un Petrus sleit sien Book
denn up un kiekt darin so lang
un seggt to mi: „Werd di nich bang,
oll Fründ? - Sünd Hunnenblömer mang.“
Hermann Graebke