In ehren Arbeitsrock- vull schmerig Placken
Is wochendogs de Welt möd widerschlarrt.
Schweetdruppen up de Stärn un in ´n Nacken
Wehdog, - hett se de Minschen möhsom mit sich tarrt.
Männ´g Süfzer is rup no den Himmel stegen,
Männ´g gottlos Flok keem gnurschend dörch de Tähn.
Hier städtwies´ een Gebet üm Harrgottssegen,
Dor stotwies´ öwer Welt un Gott Gestähn.
Dor glöhgt dat ´t morgens füerrot up in ´n Osten!
Ut Wulkenbedden stiggt de Sünndagssunn-
Un schmitt ehr blankes Gold up Dör´n un Posten
Un in de kleinsten Fenster van den Himmel run.
Un wat det Obends bang vör schwore Sorgen
Un matt un kurlos - mök de Ogen to,
Dat kiekt verwunnert in den Sünndagsmorgen
Un föhlt sich stark - un is van Harten froh.
Een Bokfink singt up eenen drögen Tacken
Un schickt sin Sünndagslied no ´n Himmel rup.
Un Voter fängt mit Muddern an to quacken:
„Mok doch de Sunn dat Fenster ´n bäten up!“
Ball knarr´n in ´t Dörp de oll´n scheewen Dören.
De Voter kümmt in Tüffeln öwer ´n Süll,
Un binnen putzt Großmudder al de Jähren,
In d´ Kök drehgt Mudder an de Kaffeemöhl...
Wo bleew de Sorg? Wo bliwwt dat Stähn un Klogen?
Wo bleew de Minsch, de sich so quält un schunn? –
De Welt, jo, de hett hüt ganz anner Ogen!
Un klor an ´n Himmel steiht de Sünndagssunn.
Max Lindow