■ Plummos rägt denn Appetit an
■ et fördert de Verdauung
■ et is ’n Garant för ’n langet Läwen
■ et moakt gode Laune
■ et rägt dat Leewesläwen an!
Hm, Plummos ut ‚n brun’ Pott met Nöt, dett is hüt ne Delikatess - up ne grote Stull Broad ut ’n Buschoaben. Fröher, int Dörp up’n Buernhoff, hett et denn lang’n Winter öwer Plummos to aeten gäwen. Männigeen har dorbi all lange Taen krägen.
In Harwst, ton Plumaust, däten grote Hoopens van Plum in de Schün up de Tenn ligg’n. De mütten ierst ’n bäten wiek warden, damet man de Steen bäder rutschnieden künn, sä de Buersch.
Bivor nu de grote Akschion anfang’n dä, wurrn de Plum sortiert. De dicken runden ton Drögen in Oaben un de annern för Plummos. Öwer Winter harn de Büdels met de Backplum up ’n öwersten Böden an Balken bammelt, damet de Müüs nich ran koam’.
An sure Tüffelsupp, Plum un Klüt un an Schwattsur käm’n paar Hänn Backplum. Was de Buer eens verstoppt, mütt he Backplum äten, dunn gäw et werrer Luft in de Kallduun’.
To’n Plumutsteen’ dä sik ne Runn Wiewers tosoamsetten in de Köök. All setten in Kreis rümmer, in de Mett de grote Wann för de Plum. De Plumsteen warden sammelt vör Wärmbüdels, wenn een in Winter kolle Föt hett. Ierst wurn se in Kacheloaben anwärmt, dunn käm se in’t Bett.
De Utsteener wiern ne lustige Gesellschaft. In de Runn güng ook de Buddel met Zwetschkenwoter rümmer. De Wiewer hemm ook sung’ un Spökenkiekerien to’n Besten gäwen.
Dat Plummos ward in grote Kädel koakt. Met’n Röhrholt, dett een langen Steel har un utsah as een Galgen, ward dett Mos bet to twölf Stunn röhrt. De Frugens hemm sik bi’t Röhrn’ abwesselt. Ok de Grotvadder mütt met ran. He was een geduldigen Röhrer.
Anbrenn’ derft dat Mos nicht. To’n Plummos käm no ’n bäten Zucker, gröne Nöt un Kannelsbork förn Geschmack.
Wier dat Mos ferrig, wurr et in grote brune Pött infüllt. De käm’ in Oaben to´n Öwerbacken gegen denn Schimmel. Männig Buersch har ok Rinnertalg doröwer makt.
De Pött käm’ dunn in Gaseschapp, damet de Müüs nich bigoahn kunn’, de sik männigmoal dörch dett Papeer knappert hemm, womet de Pött tobunn’ wiern.
Morgens ton Fröhstück wurr dunn ne Schötel Plummos up’ n Disch stellt, de Kinner hemm de Nöt ruterangelt. Ok up’n Koaken ward Plummos moakt. Met Woter anmacht, kunn man
ok Puddingsoss dorut moaken.
Plummos derft up keen Buernhoff fähl’n. A. Ostermeier