Hew in mien Stuw einen Lähnstauhl stahn,
De stammt ut Großvadders Tieden,
Ward ungiern dor up sitten gahn,
Mag ick em sünß ok lieden,
Denn dissen Stauhl, den hackt wat an,
Wat ick so recht nich düden kann,
Un ümmer ward üm´t Hart mi weih,
Wenn ick den ollen Lähnstauhl seih.
As ick so’n lütten Bengel wier,
Würd Großvadder dor up sitten,
Denn halten wi uns’ Hükers her,
Dat wier wat för uns Lütten,
Un he füng tau vertellen an
Von Watermöhm un Bulemann,
Wi oewer hürten nipping tau,
Wat Großvadder säd, dat wier ok so.
Großvadder stürw, de Stauhl stünn leer,
Dunn is mien Vadder kamen,
Von Arbeit wiern de Bein em swier,
He hett den Stauhl sick nahmen,
Un so as ick vör väle Johr,
So seeten nu mien Kinner dor,
Up Hükers all, un hürten tau,
Wat Großvadder säd, dat wier ok so.
Nu sünd ’t all wedder Johre her,
Mien Vadder is henslapen, -
Seih ick den Stauhl, denn kümmt ’t mi vör,
As hölt de Arm he apen,
As wenn he winkt: Bün wedder fri,
Ick glöw, nu is de Reig an di! –
Noch strüw ick mi ’ne korte Tied,
’t durt nich mihr lang, - denn is ’t so wied!
Rudolf Tarnow