Dor wier mal eins ein forsche Mann,
De ded so stur un stark
Man blot tau Hus bi sien lütt Fru,
Dor säd he nich ’n Quark.
Dor wier mal eins ’ne staatsche Fru,
So smuck un rund un drall,
Blot, wenn in’t Bett se rinnersteeg,
Leeg up den Stauhl dat all.
Dor wier mal eins ein Leckertähn,
De spälte giern sick up,
Man blot, tau Hus drünk Water he
Un eet Kartüffelsupp.
Dor wier ein Mann, de schimpte los
Up Koem un Bier un Wien,
Wier he tau Hus, denn drünk he Grog,
De künn nich stiew naug sien.
Dor wier mal eins ’ne rotbackt Diern,
Wier witt as Elfenbein,
Doch wenn se sick mal waschen ded,
Wier nix mihr von tau seihn.
Dor wier mal eins ein frommer Mann,
De güng in swarten Rock,
Wier he tau Hus, denn fluchte he
Un haugte mit den Stock.
Dor wier mal eins ein rieke Mann,
Harr Geld as Heu un Stroh;
Wier blinden Larm, denn as he stürw,
Hürt em kein Sößling tau.
Dor wier mal eins ein klauke Mann,
De Geister bannen künn,
Doch dat he satt tau äten harr,
De Kunst he nich verstünn.
So giwt dat männigeinen noch,
Will vör de Welt wat sien,
Un wenn ein nahst dorhinner kickt,
Denn is dat all man Schien.
Rudolf Tarnow