Nich wiet af von mien Heimatstadt Kiritz, an de Stroad no Königsberg hen, hett vör lange Tieden an een See eene Möhl stoahn. Se hett Kattenstiegmöhl heeten. Up ganz vermaledeite Wies is de to ehrn Noam’ koam’.
De Sage vertellt, dett enns een Möller met siene schnieke Deern dorin wohnt hett. Völ Friegers hemm sik üm de Schöne afmöht. Blot eener hett et schafft, de Möllersdochter to friegen. All de vörher koam’ sünd, hemm no de ierste Nacht up de Möhl denn Dot funn. Se warn öwernacht afmurkst.
“Dor mütt de Düwel in’t Spöl sünd”, hem de Lüüd secht und een wieten Boagen üm de Möhl moakt.
Eens an Dag awer is von wiet her een Möllersbursche to de Möhl koam’, de et nohmoal versöken wullt. De olle Möller hett em warnt, awer de Bengel wullt weeten, wat et met de Spökerie in de Möhl up sik har.
He hett sik dorto got utrüst. As he nachtens nu met’n Säbel in sien Bedd hucken dä, dett he mittig in de Koamer schuben har un dat von twee Lampen anlücht ward, loat de Spökerie ok nich lange up sik luern. Alldewiel de Möllersknecht ok üm sien Bedd no een wieten Kreidekries treckt har, was em nich bange.
As de Klock nu de twölfte Stunn up’n Turm verkünnt, güng et los. Dat Fenster sprang up un dree grote schwatte Kattens sprang’n in de Koamer un wullt’n denn Frieger an Kroagen un em af murksen.
Awer dorup har de grodewechs luert. Met sien Säbel holl he sik de Biester von Liew. Een von de Katt, de besunners dicht to em henlangt hett, har he -batz- een Pot afschloag’n. Nu güng de Schriegerie un dat Getowe awer los. Met een Satz wiern de Katten werrer dörcht Fenster sprung’n, un de Spuk was vörbi. De Frieger hett sik nu ierst utschloapen.
As de Möller met de Lüüd ton Kieken koam is, wier de Bengel noh an Läwen. All hemm sik wunnert. Bi d’ Söken no de Kattens hemm’s een Finger funn, de sah ut as von een Deern. De Lüüd hemm dunn ok utklabüstert, dett düsse Finger bi eene Deern ut’n Noaberdörp fehlt.
De jungen Wiewers ut düsset Dörp harrn sik met’n Düwel inloaten, de se nachtens in Katten ümwannelt hett. Se wiern fünsch up de Möllersdochter un hemm ehr de Friegers, de koam sünd, batz vör de Näs afmurkst, nachtens in de Spökenstunn.
Öwer düsse Frugens ward nu Gericht holl’n, se hemm ehr Strafe afkreegen.
Dat Spöken von de Kattens up de Möhl was nur vörbi. Awer von nu an heet de Möhl “Kattenstiegmöhl”, un ok de See hett düssen Noam no hüt todags.
Upschreewen von Annemarie Ostermeier