Een Inserat vananno dunnemols
(funn´ in dat „Havelberger Wochenblatt“ van den 16.12.1876)

Der Wochenspiegel veröffentlicht in loser Folge Texte auf Plattdeutsch. Unterstützt werden wir dabei vom Verein für Niederdeutsch im Land Brandenburg e.V. sowie vom Plattdeutschen Stammtisch Wittstock. Dafür vielen Dank! Und Ihnen, liebe Leserinnen und Leser, viel Vergnügen beim Lesen! Ihr Wochenspiegel-Team

(funn´ in dat „Havelberger Wochenblatt“ van den 16.12.1876)

An all’mien Frünn un de ’t noch werden wulln:

Uns’ Mutter säggt, Geschäft geiht nich,

müsst annongscheren förchterlich -.

Ick will ’t nu dohn noa öähren Roath

süss moakt se mi noch kasperoat.

Ick bin den ollen Groabeleus’ Söhn,

dät könnt Ji an’t Geschlecht gliek sehn;

öäbertügt Ji ens, besökt mi moal,

nich lieden söll’n Ji bi mi Quoal!

Schmuck Gasthus häw ick, is nich groot,

doch wat doa drinn is, dät is goot.

Eckschlenten Schnaps un dito Beer,

hoal ick ut mienen Keller her.

Ganz frisch sünd erst in mienen Loaden

de Sniederkarpen affgeloaden,

de sünd gefang’n, ick weet nich wo

un slickern runner sick man so.

Ook fienet Spiesöl ut de Kann’ -

upgoaten up sö’n Häringsmann

met Essig, Boll’n un Knobloch to -

dät gäfft en Aeten „komm il fo“ *.

Ook Hasselnöt, ganz vull un rund -

sönn Stücker hunnert up dät Pund -

un Wallnöt grötter as en Appel,

verköp ick to de Wiehnachtspappel.

Eckschlente Kaffeewarjetäten

verköp ick stets - dät Ji woll weeten -

ganz billig - öber met Profit -

verdeenen is en ollet Lied.

Backplumen ut det Hoagelland

un dröje Beeren ok damang,

verköp ick matten- un pundwies,

grod so as dät Bedörfniß is.

Ook Solt un Schmolt un

Botter un Speck

gew ton billigen Pries ick weg,

un änner Koopmannswoaren ook

schloah ick pärmäßig billig los.

Nu noch toletzt will ik Ju säng’n,

wenn Ji mi Gelder wull’n moal bräng’n,

ick woahn to Schönberg unnen an,

bekannt bin ick bi jedermann.

De Weg is good to mienen Loaden,

in’n Dreck brukt Ji nich völ to woaden-

Hoagelstroat werd de jetzt nennt

drüm koamt bi mi mol rinngerennt.

Mien Noam heet Wilhelm Groabeleu,

un Junior ook is noch dabi;

ganz ossenbännig angst bin ick

vör miene Olsch öährn grimm’gen Blick.

Koamt jo to mi, goath nich vörbi

süss gäfft et Schelle as noch nie;

vielleicht passeert ook süss noch wat

as mang de Töl’ un mang de Katt.

(*von comme il faut (frz.) - wie es sich gehört)

P.S. Wenn man sick so ansüht, wat hüt allens as Inserat in de Zeitungen steiht, dänn mücht man Wilhelm Groabeleu ut Hoagelberg besunners lowen. Wat het he sick för Möh’ gewen! Weeten Ji übrigens, wo dat Schönberg liggt, wo de Groabeleus läwt hem? Dat is een van de völen Ortsdeels van Hoagelberg, wo et de Hoagelstroat bet hüüt noch giwt.

Upschreewen üm dat Joahr 2000 vun Heinz Müller
Druckansicht