Der Wochenspiegel veröffentlicht in loser Folge Texte auf Plattdeutsch. Unterstützt werden wir dabei vom Verein für Niederdeutsch im Land Brandenburg e.V. sowie vom Plattdeutschen Stammtisch Wittstock.

Dafür vielen Dank! Und Ihnen, liebe Leserinnen und Leser, viel Vergnügen beim Lesen! Ihr Wochenspiegel-Team

Krögers hadd ’n Zick, de heet Hulda. Se weer’n Zick as all Zicken; wenn se satt weer, stött’ se den Emmer üm un stellt sich mit de Föt rin.

Hulda weer schwart, blot in ’n Bart un in ’n Schwanz weer ’n poor Striepen witt Hoor. Se müsst as all Zicken in ’n Zickenstall wohn’n. Hulda künn dat awer abs’lud nich utstoh’n, wenn de Dör to weer. Denn ballerte se so lang mit de Hör’n an de Dör, bet Krögersch keem, de Dör upmök un ’n Stock gegen stell’n deer. Hulda reet nost den Stock foorts üm, un de Stalldör schlög wedder to. Soball sich nu wat up ’n Hoff röhr’n ded, stött’ Hulda de Dör ’n bäten up un keek üm de Eck, denn Hulda was nieschärig as all Fruenslüd. - In t’ Frühjahr wull Krögersch Huldan ok ’n bet in de frisch Luft bring’n, dat geew denn ümmer ’n groten Upstand. Wenn Krögersch de Kedd losmoken wull, leep Hulda tweemol üm de Ollsch rüm un schnörte ehr man erst richtig in. Up ’n Hoff treed se ehr in den ledern Tüffel, dat Krögersch den Tüffel verleer’n müsst un nu mit den Strump in dat Jäuchloch treed. Wenn sich Krögersch nu den Tüffel antrecken wull, reet Hulda ehr binoh de Kedd ut de Hand. Van ’n Hoff wull de oll dämlich Zick erst garnich runner. Dor leeg in d’ Eck van Wihnachten her noch de oll verdrögt Wihnachtsbom, den müßt Hulda erst begnappen. Unnerwegs reet se an ’n Husgäwel erst noch de längst Rank van den Wien af; in ’n Gor’n nehm se Mariechen ehr Hemd van ’n Stachelbeerbusch un peddelt dar mit all veer Föt up.

Na endlich un no väl Geriet un Getreck, un nohdem Hulda Mudder Krögersch noch binoh in Groben stött’ hadd, weer’n se up de Wörd (Weide). Eher awer de Kedd an dat Strick festmokt weer, müßt sich Krögersch erst noch dreemol inwickeln un söbenmol in den ledern Tüffel treden loten.

“Dat oll Biest”, säd Krögersch, “den halwen Vörmiddag müdd man sich üm so’n mall Deert versümen” un tüffelte dörch ’n Gor’n nah Hus.

So kort vör Middag hört Krögersch Huldan erbarmlich un jämmerlich up de Wörd ropen. Se müsst man de Nudeln so lang van ’t Füer neh’m un erst sehen, wat dar wedder entwei weer. Hulda künn keen’n Foot mehr röhrn un kum noch “zipp” seggen. Dree Been weer’n so tosamm’n schnört, dat sich Hulda nich ricken un röhr’n künn; de Kehlreem (Halsband) seet awerst so fast, dat dar kum noch ’n bäten Luft dörch de Schlök (Schlund) dörchkünn, un de Bart was ok inklemmt.

Na, dat geew nu een Getüder un Geknipper, un Hulda kreeg männ’gen Fuck (Stoß), eher se wedder up veer Been stünn. “Dat oll Oos wörgt sich an ’n hellig’n Dog”, wull Krögersch grod seggen, dunn treed ehr Hulda in den Tüffel, un se föhl mit de Näs in ’n Nettel.

Max Lindow