aus „Faust I“ von Johann Wolfgang von Goethe,
plattdeutsche Nachdichtung von Behrend Böckmann
Up See un Bäk, dat Ies is schmöllt,
Dat leiflich Vörjohr kümmt nu ran,
In’t Doal fangt all tau gräunen an.
Wenn Schnei un Küll sik nich mihr höll,
Un sik taurüch in’n Häben treckt,
Ward dat ünnen noch eins frisch,
Wenn dor son’n Hagelwulk upritt
Un schmitt dei Küürns up Feld un Wisch.
Doch dei Sünn is gägen witt –
Sachtens fangt’t tau wassen an,
Bäten Farf man seihen kann,
Dei Blaumen sünd noch nich wiet rut.
Doch dorför gohn dei Minschen ut.
Dreih di eins üm up dienen Wech
Un kiek mol inne Stadt taurüch!
Wat will dörch’t düster Stadtdor rut
Un höllt dat binnen nich mihr ut.
So as ehr Herr erwoaken künn,
Säuken sei dei warmend Sünn,
Willen rut ut Stuwen, Koaten,
Mol ehr Arbeit nich noagoahn,
Dei Stadt ganz achter sik mol loaten,
Nich in enge Stroaten stoahn,
Nich in düster Karken bäden.
Bi Sünnenlicht mit Gott mol räden.
Süh an, wat sik dei Minschen rägen,
Spazieren all nu hier tauhop.
Daun sik dörch’t ierste Gräun bewägen.
As Koahn up einen Woderlop,
Ein Koahn, dei œwerladen is,
So vull, as wull hei ünnergohn.
Ok inne Bargen is dat wiß,
Un treckt sik fien’ Kledoaschen an.
In’t Dörp all dörcheinanner räden,
Ein jeder fäuhlt sik hier in’n Häben.
Grot un Lütt finnen dat fien:
Hier is ’n Minsch, hier dörp ’n sien!