Dat is nu all ’ne ganze Tied her, dunn wier dor mal eins in Spanien een Mann, die kunn Eier stahn laten. Dei Mann, die heit Klumbumbus, un hei was een groten Seefohrer. As hei nu eins an einen schönen Morgen bi ’n Koffedrinken satt, dunn föll’em dat in: Dunnerwittstock, Du wullst ja noch Amerika entdecken. Un dunn güng hei hen nah den König. – „Na,“ seggt de König, „wo is dat denn eigentlich? Du wullst ja noch Amerika entdecken. Nu ward’t äwer Tied.“-
„Ja“, säd Klumbumbus, „mi is dat hüt morgen ok infollen. – Un wenn Du mi nu man een schöne, feste niege Bark utrüsten lettst, denn kann’t ja losgahn.“
Na, de König, de dacht: Wenn hei Eier stahn laten kann, denn kann hei ok Amerika entdecken, un leet em denn een schönes Schipp utrüsten mit Allens, wat dortau gehürt. An een lütten Sluck ut de Buddel würd ok dacht. Un as dat Schipp nu farrig was, dunn segelte Klumbumbus los. – Un dat güng nu ümmer tau – ümmer tau. Nix as Luft un Water tau seihn. – Dat wier rein so, as wenn’t in de ganze Welt nix wieder as Luft un Water gew. – Un so güng dat ümmer tau, - ümmer tau.
Un wat Klumbumbus sien’ Maten an Burd wiern, die würden tauletzt falsch. „Den Deubel ok!“ säden sei unner sick. „Die will Amerika entdecken, un dat is nix un dat ward nix?! Un nu führ’n wi all bald een halw Johr, un de Köm is ok bald all! Dat kann ja nich angahn! Bet morgen will’n wi noch täuwen. Wenn hei denn noch nich Amerika entdeckt hett, denn kriggt hei Schacht.“ – Un sei führten ümmer tau, - ümmer tau,- nix as Luft un Water.-
Na, ’n annern Morgen güngen sei Klumbumbus tau Liew. Un so güng dat nich mihr, nu süll hei Amerika entdecken oder hei süll wedder tau Hus führen. Äwer Klumbumbus säd tau ehr: „Wat willt Ji eigentlich? Känt Ji nich täuwen? Amerika ward von mi entdeckt. Dor känt Ji jug up verlaten. Dat steiht ja doch all in de Weltgeschicht’!“ – Äwer de Maten wull’n dor nix mihr von weiten un kriegen em dal un leggen em äwer, un will’n em ja nu verhauen. Äwer as sei dor grad mit anfängen, dunn schrigt Ein’ ut de Mast runner: „Land, Land!“ – Na, nu laten sei em ja los, un Klumbumbus seggt tau ehr: „Ji Klaes’“, seggt hei, „heww ick Jug dat nich seggt? Wenn ick segg, ick entdeck’ Amerika, denn entdeck’ ick Amerika. Wider is dor nix bi los.“
Nu führten sei ja denn an Land, un dor wieren luter grote brune Kierls, die güngen barfaut bet an’n Hals un hadden Feddern up’n Kopp. Un wat woll de Öbbersten bi ehr wieren, die hadden ok Feddern in de Näs! - Un Klumbumbus, dei een höflichen Mann wier, güng an ehr ’rann, nähm den Haut af un säd: „Gu’n Dag ok,“ säd he. „Gu’n Dag ok,“ säden de Kierls. „Seggen Sei mal eins,“ seggt Klumbumbus, „is dit villicht Amerika?“
„Ja,“ säd de Öbberst von de brunen Kierls, „dit is Amerika.- Sünd Sei villicht Klumbumbus?“
„Ja“, säd hei „ick bün Klumbumbus.“ –
Dunn wend’te sick de Öbberst von de brunen Kierls an all de annern und säd: „Ja, Kinnings, denn helpt dat nich, denn sünd wi entdeckt.“ (nach Ludwig Düwahl in „Plattdütsch Billerbauk“)