Hüt gifft dat hier Sprikwöör, de Heinz Müller vör Tieden insammelt het.
Da dreiht sik alln’s um d’ Äten un Drinken:
Je mehr Schwien an’n Trog,
je better schmeckt et.
Dat schlecht Läwen hört up,
Bräktüffeln (Quetschtüffeln)
wern up d’ Brot schmeert.
Ries is de düerste Gästespies.
Wi bliewen bi Tüffeln, Kohl un Grütt,
so as bi Buerslüd dat mütt.
Äten und Drinken höllt
Liew und Seel tosamm’.
Ät di an Kohl satt,
denn sitt di de Rock glatt.
Solang de Minsch ät,
solang läwt he ook noch.
Een plattdüütschen Magen
kann allens verdragen,
blot keen Stacheldraht.
Better ne Luus in ’n Kohl
as gor keen Fleesch.
Een Gos is een schnurrigen Vagel.
Een is to’n Frühstück towenig,
un twee sin to Middag toväl.
Mit de Gabel lett’t woll netter,
mit den Läpel schafft dat better.
Lat di Tied, seggt de Buer up de Hochtied,
in twee Stunden lött sick bannig
wat rinfräten.
Better Buuk un Hosen platzen,
as dat wat in Teller
un Schöddeln bliwt.
Bi unsen Dokter stünn an sien Döör:
De Kopp holl köhl,
de Fööt holl warm,
schloh di nich toväl in’n Darm.
De Achterpuurt möt apen stohn,
denn kann de Dokter wieder gohn.
De Herrgott verlött keenen Düütschen:
Wenn d’ em nich hungert,
so döst’t em doch.
Brammwien, Beer und Toback
mött’n in d’ Huus sin.
Seep un Solt blot,
wenn d’ Geld dato ook noch reikt.
Wenn de Brammwien in’n Minschen is,
is de Verstand in de Buddel.
Beer mokt unklok,
öwer Schluck mokt besopen.