Bi ´t Finsterputzen, dat steiht wiss,
mien Fru nich tau geneiten is,
denn dorbi dörf ik ehr nich stürn,
süss krieg ik fix wat „mank de Hüürn“!
Doch sünd de Schieben blitzeblank,
denn lacht un strahlt sei - Gott sei Dank!
Un utgeräkend hüt sich zeigen
in Hus un Hoff recht väle Fleigen.
Hett sei ein Finster just poliert
un makt dat tau – schon is ’t passiert!
’N poor Fleigen, de just binnen wiern,
sich för de blank Schiew int’ressiern.
Dit argert Mudder fürchterlich.
De Fleigenklatsch, de grapscht sei sich,
halt düchtig ut ... un tau schleit sei ...
du glöwst, nu geiht dat Glas intwei!
Un dröppt sei, sühst du nah denn’ Klatsch
up de blank Schiew denn’ Fleigenmatsch.
Nahst halt s’ denn’ Finsterputzkram ran
un fängt noch eins tau wienern an.
Denn kümmt ’ne Fleig ... mien Fru de schleit ...
de Fleig, de Klatsch, dat Diert is breit ...
So wedderhalt sich nu dit Spill,
bet ik mi trug ... wat seggen will:
„Ach, Mudder kumm, lat mi dit maken!
Du büst tau groff bi disse Saken.
Wenn ik henlang’ hest du kein Not,
denn ik schlag mit Gefäuhl ehr dot!”
Helmut Hillmann