Dat war ook bi mi so, Grotmudder, de nu all lang unner de Ierd liggt, kunn so wunnerbor vertelln. Un ick heb öhr immer god tohört. Fernsehen un Radio hem noch nich stört, denn an de war in de dörtiger Johr kum to denken. Uns Oma sett dann in öhrn Stohl un strickte Strümp ut sülwstspunn’ Wull, und dabi klapperten de Knüttnodeln öhre Melodie dörch de Dunkelheit van de Abendstunn. Bumwull’Strümp wurn nich köfft. Dat Geld hem wi spoart.
Eenmol het se van oll Mariechen vertellt. Dat war ne ganz arme Sääl un wohnte in een Armenhus. Dat war früher een’ Inrichtung in de Dörper, wo all de öhr Unnerkunft kregen, de nix mehr harrn, keen Dack övern Kopp und kum wat to bieten. Een bäten Armengeld hem se in dat beschräwene Hus woll hat. Aber dat war ton Sterben tovöl un ton Läwen to wenig. Deswegen hem völe Armenhüsler bi de Buern in’d Dörp de Gäus högt un sick so een bäten toverdeent.
Wat ick ju nu vertelln mücht, is vör den 1.Weltkrieg passeert. Dat war kott vör de Wintertiet, immer schlecht Wärer, so dat sick klein Mariechen mächtig verküllt har. Wär se blot in’d Bett liggen bläwen! Doch se rönnte up de Strot immer hen un her, üm sick wat gegen den Hosten to besorgen, wie Bosttee or Bayrisch Malz un wat se süss noch ergattern kunn. Da se as arm bekannt wär, kriegte se allens ümsüs. Blot all de Arzneien hem nich hulpen. In een poor Dag wär Mariechen doot. Dat völe Lüt to öhr Gräwnis kemen, het öhr ook nich mehr hulpen. Gode Frünn het se hinnerloten.
Nu war dat een poor Dag später, un den Börgermeester un de Dörpschandarm mokten in öhr kleen Stuw, de se bewohnte, ne Bestandsupnohm van de Habseligkeiten, better Armseligkeiten, de torückbläwen wärn. De beid’ wollten öhre Oogen nich trauen, wat se bi de „Unnersökung“ beläwt hem. Se harrn sowat nich vör möglich holln. Bi de Visitation van Mariechen öhrn Strohsack, denn se in- un umkehrten, kregen de beiden eenen Strickstrump to foten. Und de war bet bowen hen vull met Joldstücken, bestens verstäken in öhr Sterwbett.
Det arme Mariechen har een groden Schatz hinnerloten. Wer van all de Dörplüd har dat dacht? Keen een. In’d Läwen har sick dat Dörp-Mariechen Johr för Johr nix günnt un öhr bäten Geld upsport bet to den letzten Dag. Un jeden Schien un all de Dolers het se in Joldstück ümtuuscht. Wat het se nu van all öhrn Riektum hat? Ow’d hüt ook noch sonne Lüd giwt? Ick glöw woll. Mien Grotmudder jedenfalls säg immer, wenn irgendwo wat hell lüchten dä: „Dat glänzt wie Mariechen öhr Joldstücken.“
Heinz Müller