Et is ja allens noch nich so lang her. Noch na’n letzten Krieg brochten de Frugenslüüd to Ostern, Pingsten, Wiehnachten or to änner Festdag’ in jedet Joahr den Deeg vör öhrn Botter- or Kranzkoken up’n Backbleck na´n Bäcker. Da stunnen nu fien upschräwen or utformt de Anfangsbookstaven van öhrn Noamen up: M. M. – Mariechen Möller – or. L. M.– Lieschen Meier – süs einfach ’ne Nummer, met Kried up de Hinnersiet grod notiert. Eene Verwesselung kunn et so nich gäwen.
Den Discher sien Fru brochte dunnemals jeden Freidag fröh ’n Kranzkoken hen met Rosinen, Korinthen, Marzipan un rundüm Zuckerguß. Heet ut den Backoafen kem de to Huus in’n Keller to’n Afköhlen. Späderhen hoalte se denn twee dicke Schieven för sick un den Meister. Blot för den Lehrling Paul feel nix af. He mußt tokieken. Sien Apptit na’n Stück Kranzkoken wurd ümmer grötter. He kunn sick kuum no torückholln. Hüt wär he nich mehr to tähmen. He nimmt de Gelegenheit wohr un stiggt fix de Stieg in’n Keller runner. Un richtig, da liggt de schöne Koken vör em up’t Kellerbord. Oh, wat vör ne Pracht! Awer ach, wenn blot de Angst nich wär. Blot nu weet he Bescheed, fix rupp na boawen!
De nächste Freidag kümmt ran. Werrer is de Fru met öhrn Koken bi’n Bäcker west. Un werrer packt unsen Paul dat grode Verlangen. He kümmt da nich gegen an un stiggt runner, dat Metz in de Hand. De Sunn schickt ’n hellen Strahl dörch dat lütte Fenster. Grad up den Kranzkoken. Blot de is all anschneden. He schnitt noch een Stück af un ät et an Ort un Stell up een oll Holzkist. Dat was een Vergnögen. Denn kloppt he sien Jack af un sorgt, dat nich een eenzig Krümel or Rosin’ up’n Bodden liggen blifft un nich mal ’n Brocken för de Muus.
In’t Läwen kümmt allens moal ännersrüm. Nix geiht immer den sülwigen Gang. Un ut is oft met enns dat Vergnögen. Paul stiggt eenes Middags, as so männiget Moal vörher, de Trepp in den Keller runner. Aver kiek moal hen, düttmoal is de Koken noch heel, nix anschneden. In’t Kellerbord liggt heel un ganz de Kranzkoken. He schnitt em met dat scharpe Metz in de Mitt dörch un schnitt van de een Hälft ’n langen dünnen Striepen af. Denn schüfft un drückt he de twee Hälften tosamm, dat se akkurat tosammenpassen und nix to sehn is. Up de Holzkist lött he sick’t schmekken. De Fru hett nix merkt un de Meister all lang nich. Ne Woch späder wär de Koken werrer anschnäden, un Paul kunn ran ohn’ Drücken un Schuven. Dat wär em ok lever so. Wenn Paul ok süs een bäten up’n Kopp falln wär, dat met den Koken het he god henkricht un so de Nohkriegstiet bestens överstoahn.
Upschreewen van Heinz Müller