Vörbillers
As ik ’n Jung’ von Johrer teihn woll wier,
gew dat tau Hus nich soväl Brus’ un Bier.
Bi uns stünn achter Grapen, Pott un Pann
an ’t Füerlock ’ne irden Kaffeekann;
un harr ik Döst un wier ok grad allein
un Grodmudders nich in de Kök tau seihn,
drünk ik den Kaffee glieks so ut de Tüll.
Ik wüsst, dat düt bi Grodmudders nich güll,
sei künn dat Supen ut de Kann nich liden!
Eins harr s’ mi fott’t! Furts füng sei an tau strieden,
un ehr beid’ Hänn’ wiern all ehr Dag nich ful:
Klatsch, batsch! Dor harr ik all ’n poor an ’t Mul.
Den’ annern Dag stünn Mudders an den Hird.
As ik sei segh, wo heww ik mi verfihrt:
Mien Mudders harr de Kann’ntüll in ehr Snut
un sög un drünk! Dor äwer röp ik lut:
Na, dat is gaud! Wat möt ik hier beläwen?
Nu gah glieks hen un lat ’n Backs Di gewen!
Mien Mudders grient un stellt de Kann an ’n Rok;
Ach, wäs man still! Grodmudders deit dat ok!
Heinz Pantzier